U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Maurice
Maurice
Toen mijn vader dacht dat hij de gevolgen van de economische crisis ongeveer te boven was, verbrandde zijn kledingzaak bij het bombardement van Rotterdam. Hij vond een huurhuis met een souterrain op het randje van het oude westen en daar beneden richtte hij een bescheiden verkoopruimte in en een atelier met een paar kleermakers, waarvan door de Arbeitseinsatz op den duur alleen de ouderen overbleven en een man met een kunstbeen. Daarboven zetten mijn ouders voor de tweede maal een huishouden op met gekregen en nieuw gekochte spullen. Ik was elf en werd te oud geacht om nog ander speelgoed te krijgen en dat heeft er misschien toe bijgedragen dat ik het goochelen, waarvoor ik al eerder belangstelling had gehad, nu serieus ging aanpakken. Ergens in 1943 kwam er een lange, vrolijke man met een snor het souterrain binnen die een ouderwets rokkostuum van vooroorlogs laken bij zich had.Of dat gemoderniseerd kon worden? Jawel, zei mijn vader, de panden zijn natuurlijk te kort, maar daar zetten we stukken aan. Of je dat dan niet kon zien, vroeg de lange man bezorgd, maar die gedachte wuifde mijn vader weg. Hij had een zwart goochelpakje voor zijn zoon gemaakt, zei hij, dat helemaal uit stukken en brokken bestond en daar merkte je niks van. Toevallig, de rok van de vrolijke klant was ook om in te goochelen, vertelde hij. Ik werd van boven gehaald en maakte kennis met meneer Post, makelaar in huizen aan de Schiedamseweg en een verwoed amateurgoochelaar. Ik mocht regelmatig bij hem komen om over goochelen te praten, goeie raad te krijgen en om in zijn souterrain met de goochelapparatuur te spelen. Hij had zo'n beetje alles wat je in die tijd maar hebben kon, van verschillende Europese dealers. Met zijn vrouw trad hij op als "Maurice en Yvonne". Ze hadden twee nog heel jonge dochtertjes en oogden, ook in die moeilijke jaren, gelukkig. Toen kwam de november-razzia, nu vijftig jaar geleden. Alle nog aanwezige mannen tussen de zestien en de veertig werden uit hun huizen gecommandeerd om in Duitsland te werk gesteld te worden. Ik was net zestien en mijn vader over de veertig, maar Post was midden-dertig, durfde zich niet te verstoppen en belandde in Düsseldorf. Begin '45 kregen we te horen dat hij daar bij een geallieerd bombardement om het leven was gekomen.
Doc Koopmans en Bob Driebeek verkochten na de geldzuivering de goochelspullen voor de weduwe en daarmee was een hoofdstuk afgesloten. Eén keer tijdens de uitbundige beginjaren van de 52 Schakels, toen we weer eens ontzettend hard moesten lachen, keek de kindergoochelaar Willy Albert peinzend de kring rond en zei: "Wat zou Post hiervan genoten hebben." Dat is de enige openbare herdenking die ik me kan herinneren. Ik denk nogal eens aan Post als ik onderuit gezakt voor de tv de Dodenherdenking op de Dam zie of op de Waalsdorpervlakte. Ik weet niet of dat verantwoord is, want hij was geen verzetsheld of zo iets.
Hij had niet eens een medaille - hij had alleen maar botte pech. Mooier kan ik het niet maken.
Kees Schoonenberg
Dit artikel is gepubliceerd op vrijdag 4 juli 2014 om 07.20 uur en komt uit de Informagie (jaargang 6, nummer 2, november/december 1994), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
