U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Magic in USA
Magic in USA
Dat Sylvia Schuyer zich in de laatste jaren heeft ontwikkeld tot een presentatrice van formaat, weten we allemaal sinds haar optreden tijdens het congres in Rotterdam. Minder bekend is dat Sylvia ook internationaal haar vleugels steeds meer aan het uitslaan is. Veel presentatiewerk op congressen, met name in Engeland en in Duitsland, en veel positieve publiciteit in buitenlandse vakbladen. Bij de "schnabbels" soms leuke uitschieters: zo liet de Poolse president Lech Walesa haar in 1991 met zijn eigen vliegtuig ophalen om "even" in Warschau een groep hoge regeringsgasten met table-magic te amuseren. Een ander hoogtepunt, afgelopen zomer, was een uitnodiging van de Society of American Magicians om in Boston een congresgala te presenteren. Het was Sylvia's eerste reis naar Amerika, ze heeft er dus meteen maar een weekje Las Vegas aan vast geknoopt. Voor een samenvatting van haar indrukken geven we nu graag het woord aan Sylvia Schuyer.Een goed begin is het halve werk, zeggen ze wel eens. Na een lange vliegreis vielen mijn vriend Hans en ik wat je noemt met onze neus in de boter. We arriveerden namelijk precies op de 4e juli, de nationale feestdag, die overal in Amerika uitbundig gevierd wordt. Ook de stad Boston leek wel één grote openluchtparty. Zo stonden er 's avonds in een groot park enkele honderdduizenden mensen naar de beroemde Boston Pops te luisteren. Maar als dan midden in die mensenmassa plotseling in het Nederlands iemand zegt: "Hé, daar heb je Sylvia Schuyer. U hebt toch een maand geleden aan de tafeltjes gegoocheld op die bruiloft in Denekamp?" - dan is de wereld ineens weer piepklein geworden... Maar nu over het congres van de S.A.M. In een land als Amerika is alles natuurlijk een beetje groter van opzet dan wij hier gewend zijn. Een enorm hotel met een hoop zalen; zo'n 1000 à 1100 congresdeelnemers; in de dealerszalen 39 firma's uit de hele wereld; 8 lectures, 4 gala-avonden; enzovoort. Er was ook een concours, maar eigenlijk was dat maar een onderdeel van het veelzijdige programma. Er was in dat concours slechts één enkele prijs te behalen!
Omdat mijn optreden op de derde van de vier congresdagen viel, was er alle tijd om even gezellig bij te praten met de collega 's: Franklin, Les Cattarius, Voronin, Magoo en nog een heel stel - Europa was goed vertegenwoordigd in Boston. Het congres als geheel bleek uitstekend georganiseerd te zijn, ook het tijdschema zat goed in elkaar. Als je zo'n congres in Amerika nu onwillekeurig gaat vergelijken met de Europese, vallen een paar dingen op. De grootste verrassing vond ik de aandacht die er aan de jeugd besteed wordt. In Boston kwamen de jonge en de allerjongste generatie ruimschoots aan hun trek. Workshops, autogramuurtjes met de grote sterren, elke dag shows met titels als "Kids Do Magic For Kids" of "Young Member Stage Show". Goed gezien van de S.A.M.: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Opvallend veel was er ook georganiseerd voor niet-goochelende bezoekers, dagelijks was er een keuze uit allerlei originele uitstapjes in de stad zelf.
JAPON GESCHEURD
Wat mijn eigen optreden betreft, met de zenuwen viel het nogal mee. Alleen een nieuwe truc, speciaal voor dit congres verzonnen, maakte me een tikje nerveus. Ik had een effect bedacht, waarbij zogenaamd mijn japon door een klein ongelukje finaal in flarden scheurde. Even schrikken, en dan was de jurk in een seconde weer in orde. Ondanks de repetities zit je dan toch in spanning of het perfekt gaat lukken. Gelukkig liep de truc op rolletjes en vanaf dat moment kon ik bij de zaal geen kwaad meer doen. Omdat ik niet iemand ben die over zijn eigen werk opschept, volsta ik met de mededeling dat ik nu al voor het jaarcongres 1997 in New Orleans geëngageerd ben. Het duurt nog even, maar ik verheug me er nu al op.Na de vermoeiende dagen in Boston gingen we "uitrusten" in Las Vegas. Hans, die er al eerder geweest was, had me gewaarschuwd: een knettergekke stad, waar je alles doet behalve slapen. Eerlijk gezegd, ik vond de stad nog opwindender dan ik me voorgesteld had; de eerste uren dacht ik dat ik droomde. Er wordt enorm veel gegoocheld in Las Vegas, we moeten gewoon een keuze maken. We begonnen natuurlijk met de show van Siegfried en Roy, al was het alleen al omdat die twee baanbrekend werk gedaan hebben voor de belangstelling voor magic in het algemeen. Over hun show kan ik niet anders dan herhalen wat iedereen er al over gezegd heeft: een adembenemende produktie, overweldigende technische hoogstandjes, absolute perfektie in licht en geluid en als sterren de twee ijzersterke persoonlijkheden met hun schitterende collectie dieren. Na afloop wilde ik dolgraag even met Siegfried en Roy spreken, maar ja, dan zou ik misschien door een cordon van lijfwachten moeten breken. Voor alle zekerheid had Dick Harris, die het duo goed kent, me een introductiebrief meegegeven, maar tot mijn aangename verrassing was dat niet eens nodig geweest. Siegfried had ons een paar prachtige plaatsen bezorgd en stond ons na afloop al op te wachten, jazeker! Hij nam alle tijd voor ons en was bijzonder vriendelijk en collegiaal.
TEGENVALLER
Na die avond in de Mirage viel de show van Melinda de volgende dag een beetje tegen. Ik schrijf dat uitdrukkelijk niet omdat ik Melinda als regelrechte concurrente zou zien, dat soort jaloezie is me vreemd. Maar ja, in die keiharde Amerikaanse showbusiness heb je nu eenmaal baas boven baas. Een prachtige avond was, weer een dag later, de show van Lance Burton. Helaas heb ik hem niet persoonlijk kunnen ontmoeten, maar de voorstelling die hij afleverde, was echt je van het! Een harmonisch samengestelde show, die ik niet gauw zal vergeten. We hebben in Las Vegas nog een paar andere grote shows gezien en besloten toen óók nog maar even naar het Magic Castle in Los Angeles te gaan. Opnieuw een paradijsje voor goochelgekken en een plezierige ontmoeting met Peter Pit. Ja ja, laat die Hollanders maar schuiven.....U heeft inmiddels wel begrepen dat deze hele reis voor mij een avontuur van de eerste orde was. Nu de vermoeidheid verdwenen is, vergeet je het eindeloze wachten op vliegvelden en bij de douane, het gebrek aan slaap en de onvermijdelijke jetlag. Wat blijft, is de herinnering aan twee weken die met een gouden sterretje in mijn agenda blijven staan. America, till we meet again!
Sylvia Schuyer
Dit artikel is gepubliceerd op maandag 16 september 2013 om 13.07 uur en komt uit de Informagie (jaargang 7, nummer 1, september/oktober 1995), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
