U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Herinneringen aan de legendarische Larette
Herinneringen aan de legendarische Larette
Op 14 mei jl. was het 50 jaar geleden dat de beroemde Larette overleed. Dit was aanleiding om een aantal herinneringen aan deze grootmeester te publiceren. Deze zijn afkomstig uit de archieven van Bob Niberco en Corvelo.Larette werd op 18 april 1889 geboren als Cornelius Hauer, zoon van een welgestelde burgerfamilie in Wenen. Zijn vader was een industrieel. Al in zijn jeugd toonde hij grote belangstelling voor de goochelkunst en de occulte wetenschappen. Die interesse kreeg dan ook voorrang boven zijn aanvankelijke medische studie. Van zijn hand is de uitspraak:
"De goochelkunst is ontegenzeggelijk de oudste vorm van amusement en heeft door de eeuwen heen nog niets van haar bekoring verloren, zodat ook heden ten dage deze kunst nog ontelbare bewonderaars bezit".
Vooral in de periode tussen beide wereldoorlogen werd Larette, die begin jaren '30 naar ons land was verhuisd, zeer bekend. Zo bekend, dat Larette meermalen is opgetreden voor prins Hendrik. Deze echtgenoot van koningin Wilhelmina genoot vaak van zijn goochelkunsten. "De handen van Larette waren wonderen", heeft Nic Niberco gezegd, de ene helft van het goochelduo The Niberco Brothers.
Publiciteit
Larette had in Amsterdam, op de Willemsparkweg nummer 128, een eigen studio waar hij demonstreerde en goocheltrucs verkocht. Bij deze studio is ook Henk Vermeyden enige tijd betrokken geweest. Publiciteit wist Larette heel goed naar zich toe te trekken. Hij verscheen in het niet meer bestaande tijdschrift De Prins met foto's waarin zijn bewegingen door een nieuwe Philips camera werden vastgelegd op een snelheid van 1/100.000 seconde. En hij publiceerde in 1938 in het Nieuws van de Dag een reeks artikelen, waarin met behulp van tekst en foto's een aantal goocheleffecten werd verklaard.Groot repertoire
Kenmerkend voor Larette was dat hij over een zeer groot repertoire beschikte en eigenlijk geen vaste routine had. Zijn optredens stemde hij meestal af op het publiek. Hij werkte met kaarten, met ballen en had een schitterend nummer met zo'n 200 zijden doeken (The silk mystery). Voorts gebruikte hij eigen munten, half zo dun als de gewone, wat betekende dat hij er dubbel zoveel van kon produceren. Uiteraard stond Larette's naam op deze munten, compleet met het adres en telefoonnummer van de 'Nederlandse verkoopcentrale van goochelapparaten' en 'Instituut voor de goochelkunst'. Soortgelijke informatie stond op kaarten die Larette met grote snelheid diep de zalen inwierp. Op die kaarten stond ook vaak zijn foto. Op sommige werd 'hofkunstenaar' vermeld terwijl andere kennelijk gesponsord werden door het sigarettenmerk Miss Blanche. Dikwijls werden Larette's optredens afgesloten door het omtoveren van een toneeltafeltje in een koffer, waarmee hij, het publiek groetend, de Bühne verliet.Verbluffend
Zijn relaties met beroemde vaklieden op goochelgebied, zijn diepgaande studie der moderne wetenschappen en zijn kennis van de toenmalige toneeltechniek, daarbij gevoegd z'n persoonlijke élégance en gesoigneerdheid, maakten Larette tot een absolute meester op zijn gebied.Larette trad niet alleen op in het Haagse Scala theater, maar ook in cabaret's en bioscopen, in dancings en cafés-chantant. Toen in oktober 1924 Larette optrad in Diligentia, schreef een overblufte recensent: "Het is zeer moeilijk in dit genre iets nieuws te brengen, maar zo één, dan verstaat Larette die kunst. Zijn trucs mogen zonder enige overdrijving verbluffend genoemd worden. Zoiets hebben wij nog nimmer bijgewoond". Bij een voorstelling in Haarlem zei men: "Larette is een artiest van internationale reputatie". Volgens de Niberco Brothers leerde Larette pas goed goochelen in Russische krijgsgevangenschap tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Tragisch einde
Het doek voor Larette viel in het voorjaar van 1943. Larette woonde toen aan de Willemsparkweg te Amsterdam. Als halfjood leefde hij steeds in angst dat hij weggevoerd zou worden. Om die lijdensweg niet te behoeven gaan, had Larette een geladen revolver in huis. Op een gegeven moment werd er gebeld. Het waren drie Duitse militairen. Larette ging naar zijn slaapkamer haalde de trekker over en doodde zichzelf. Zijn vrouw vertelde later dat die zelfdoding helemaal niet nodig was geweest omdat de Duitse militairen alleen maar enkele goochelattributen bij hem wilde kopen. Larette dacht vermoedelijk dat de Duitsers het geluid van zijn radio hadden gehoord, waarmee hij luisterde naar de - verboden - Engelse zender. De goochelaar hoorde namelijk gebrekkig als gevolg van een zwemongeluk in zijn jeugd.Larette noemde zich 'de meesterlijke toverkunstenaar'. Al in 1925 constateerde een krant dat die benaming terecht was. "Zijn goochelen is zo sterk, dat men al heel vast in zijn geloof moet staan om niet te denken dat Larette toveren kan".
Overlijdensbericht
Dit verscheen in het toenmalige tijdschrift Cinema en Theater.Larette overleden
Zoowel publiek als artisten hebben met onsteltenis kennis genomen van het plotselinge overlijden van Larette. Met hem is een van de meesterlijkste goochelaars heengegaan.Hongaar van geboorte heeft hij later domicilie gekozen in ons land en vele tienduizenden heeft hij versteld doen staan en niet minder vermaakt door zijn werkelijk bijna aan het onmogelijke grenzende toeren. Larette was in de eerste plaats 'manipulator', die bij voorbeeld met een spel kaarten kon doen, wat hij verkoos - het aantal 'tricks', dat hij met kaarten wist uit te voeren, was legio. Waren ook zijn andere uitvoeringen steeds van bijzonder gehalte, het was toch altijd zijn vingervlugheid, het spel van zijn lenige vingers, handen en handpalmen, de kunst van het manipuleeren dus, die ons persoonlijk immer het meeste boeide.
Die handen van Larette waren wonderen! Zoo uiterlijk was er niets bijzonders aan te bespeuren, men moest ze echter aan het werk zien om eenigzins te kunnen begrijpen, welk een enorme oefening daaraan ten grondslag lag, welk een energie en taaie wilskracht gekost heeft zijn spieren dermate onder controle te krijgen (zijn 'polspalmage' was o.a. beroemd). Naast het uitspreken van onze bewondering voor deze lichamelijke prestaties, kunnen wij daaraan gerust toevoegen, dat Larette een gave voor het goochelen had. Geen collega of hij erkende hem als grootmeester op dit gebied. Larette had een wereldnaam.
Zooals hij zelf eens gezegd heeft, werkte hij het liefst voor kinderen en voor geleerden. De eersten goochelde hij in, de anderen uit de plooi. Met Larette ontviel ons een prachtig artist.
Hij ruste in vrede
Cor Dokter
Dit artikel is gepubliceerd op vrijdag 19 februari 2016 om 09.31 uur en komt uit de Informagie (jaargang 4, nummer 6, juli/augustus 1993), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
